یافته محققان دانشگاه روچستر مبنی بر خودکشی سلول‌های سرطانی در بدن موش‌های کور، می‌تواند به ابداع روش‌های درمانی جدید و مؤثر سرطان منجر شود. موش‌های کور برهنه تنها پستاندار خونسرد محسوب می‌شوند که درد را احساس نمیکنند و مانند مورچه و زنبور، در اجتماعات بزرگ دارای سلسله مراتب ملکه و کارگر زندگی می‌کنند. پژوهشگران در سال 2011 دریافتند که موش کور Damaraland با کمک یک ژن خاص، قادر به توقف شکل‌گیری سلول‌های سرطانی است. پیش از این تصور می‌شد که دو گونه دیگر موش‌های کور نیز احتمالا دارای ژن هایی با همین خاصیت هستند، اما مطالعات جدید نشان می دهد، سلول‌های سرطانی در بدن این موجودات به گونه‌ای برنامه‌ریزی شده‌اند که در صورت خطرناک شدن دست به خودکشی می‌زنند.
محققان دانشگاه روچستر به سرپرستی «ورا گروبونوا»، سلول‌هایی را از بدن دو گونه موش کور با نام علمی Spalax judaei و Spalax golani گرفتند و این سلول‌ها در محیط کشت آزمایشگاهی مجبور به تکثیر شدند. در مرحله هفت تا 20 تکثیر سلولی همه شرایط طبیعی به نظر می‌رسید، اما از این مرحله به بعد روند نابودی سلول‌ها آغاز شد. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد، در این مرحله سلول ها شروع به تولید پروتئین IFN-β می‌کنند که باعث نکروز (مرگ سلولی) گسترده در عرض سه روز می‌شود و در واقع سلول‌ها دست به خودکشی می‌زنند.
موش‌های کور در بین جوندگان از استاندارد بالاتر طول عمر برخوردار بوده و به طور معمول حدود 20 سال عمر می کنند؛ محققان این فرضیه را مطرح می کنند که زیستگاه منحصر به فرد موش‌های کور در زیر زمین، آنها را قادر به داشتن عمر طولانی و خاصیت ضد سرطانی می‌کند. نتایج این مطالعه که می تواند به توسعه روش های جدید درمان سرطان منجر شود، در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شده است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 